I Chiotissa Songtext
von Larkos Larkou

Αντάν εκόψαν τους Δεσποτάες
Μες τζ̌είν′ τα βάσανα τα πολλά
Που 'ρταν καμπόσοι Αρναουτάες
Στην Λεμεσόν με τον Χατζ̌αλάν
Τζ̌′ είχαν τον μαύρον Χάρον μιτά τους
Τζ̌' ο κόσμος έτρεμεν τ' άρματά τους
Που ′τουν οι τόποι νεκατσ̌ιασμένοι
Κάθε καντούνιν τζ̌αι μαχαλλάς
Τζ̌′ ήτουν στα σπίδκια τους τρυπωμένοι
'Πού τα σουρούπκια του φου οι λας


Πάνω στην βράσην τζ̌είν′ του θανάτου
Εις της Αγιάνναπας την μερκάν
Τα λιοβουττήματα 'νού Σαββάτου
′Πο' ′ξω μιας πόρτας είσ̌εν μιαν ρκαν
Δκιακονητίναν τζ̌' επαρακάλεν
Με την βραγνήν της φωνήν τζ̌' ελάλεν
Κάμε, τζ̌υρά μου, το ψυσ̌ικόν σου
Τζ̌′ εμέν′ τ' ανήμπορου του μιστού
Να σου χαρύν′ ο Θεός το φως σου
Τζ̌' ας έν′ για τ' όνομαν του Γριστού

Ευτύς αννοίει τζ̌αι ′ποσ̌σ̌επάζει
'Πο' ′ναν πορτίν του παναθυρκού
′Πού 'πανωθκιόν της τζ̌′ αναστενάζει
Σγοιαν την αντζ̌έλισσαν μια Τουρκού
Θωρεί την ρκαν τζ̌αι πάλε θωρεί την
Τζ̌αι με το νέψιμόν της καλιεί την
Η ρκα εβώβωσεν στην θωρκάν της
Τζ̌' ′εν είπεν λόον ποτζ̌εί τζ̌αι τζ̌ει
Γιατ' είδεν άρπα την ομορφκιάν της
Τζ̌′ εστάθην τζ̌' έμεινεν ξηστητζ̌ή


Αναστενάζ' η Τουρκού ′π′ αππέσσω
Τζ̌' είπεν περίλυπη σιανά:
Βουράτε, σκλάβες, φέρτε την έσσω
Τούν′ την Ρωμαίσσαν που δκιακονά.
Τζ̌' ευτύς οι σκλάβες με την χαράν τους
Βουρούν τζ̌′ εφέραν την στην τζ̌υράν τους
Ότι τζ̌' εστράφησαν τζ̌′ εσταθήκαν
Τζ̌' εκαρτερούσασιν να τους πει
Μ' έναν της νέψιμον εχαθήκαν
Άψαν τζ̌′ εσβήσασιν σγοιαν ′στραπή

Πριχού ν' αρτζ̌έψει να πει το πειν της
Η πληξημιά η Τουρκού στην ρκαν
Το κλάμαν έπνιξεν την φωνήν της
Τζ̌αι πκιον δεν είσεν παρηορκάν
Αννοίει η ρκα τζ̌αι παρηορά την
Τζ̌′ ούλα την μάναν της αρωτά την
Είντα 'σεις, κόρη μου πικραμμένη
Τζ̌′ έσ̌εις τ' αμμάδκια σου ποταμούς
′Πέ μου τζ̌αι μέν πεις πως είμαι ξένη·
Δεν έσ̌ει πλάσμαν δίχως καμούς.

Μες τούν' τον κόσμον, κόρη μου, ζ̌ούμεν
Τζ̌' έχουμεν ούλλοι μας το γραφτόν·
′Πού την βουλήν του Θεού να βκούμεν
Δεν είναι, κόρη μου, βουλετόν
Έχουμεν ούλλοι δικούς θαμμένους·
Ο χάρος πκοιους δεν έσ̌ει καμένους
Η πλήξη πο′ 'παθεν η καρκιά σου
Σφάζει τζ̌αι Τούρκον τζ̌αι γρισκιανόν·
Θέλω να μείνω ′κόμα μιτά σου
Τζ̌' ας πά′ να χάσω τον 'σπερινόν

Περίτου άψασιν τα λαμπρά της
Περίτου η πλήξη την συμπουρκά
Περίτου έκρουσεν η καρκιά της
Απού τα λόγια που ′πεν η ρκα
Τζ̌αι σαν αρνάδα νεροκαμένη
Ππέφτει στο στήθος της ρκας κλαμένη
Τζ̌' αρτζεύκει φίλημαν του σταυρού της
Τζ̌' η σκοτωμένη της η φωνή
Κρυφή εξέβηκεν του λαιμού της
Αχ! είμαι, θκειούλλα μου, γρισκιανή

Πάψε τα δάρκα σου, πκιον κανεί σε
Πάνω στες βούτσ̌ες σου να τζ̌υλούν
Τζ̌αι ′πέ μου, κόρη μου, πόθθεν είσαι
Τζ̌αι τ′ όνομάν σου πώς το λαλούν
Από την Χιον την ματζ̌ελλεμένην
Τζ̌αι τ' όνομάν μου λαλούν μ′ Ελένη
Τζ̌αι πκοιοι, κορούλλα μου, σ' ετουρτζ̌έψαν
Τζ̌αι πκοιοι σου ′κάμαν τούν' το κακόν
Γονιούς δεν είσ̌ες, τζ̌′ 'εν σ' εγυρέψαν
Μάγκου δεν είσ̌ες μακροδικόν

Τζ̌αι πού έν′ τζ̌είνος ο νους, α θκειούλλα
Τζ̌αι τζ̌είν′ η όρεξη τζ̌' η ζωή
Τζ̌αι πού έν′ τζ̌είν' η γερή καρτούλλα
Πο′ 'ν′ να τα πει τζ̌αι να μέν ραεί·
Θωρώ νεκρούς 'κόμα ομπροστά μου·
Τζ̌' έν′ ο βασμός ′κόμα μες στ' αφκια μου·
Ήτουν της σόρτας μου, θκεια, τζ̌′ εμέναν
Να δω την Χίον μου ματζ̌ελειόν
Να ππέσω δίχως γονιούς στα ξένα
Τζ̌αι να με τρώει το νεκαλειόν

Πάσκισε, θκειούλλα μου, να γλιτώσω
Τζ̌αι σαν να χτίζεις μιαν εκκλησιάν
Μπορώ το γαίμαν μου να σ̌ονώσω
Μα δεν σε 'φήννω μες στην Τουρτζ̌ιάν·
Μπορώ τον κόσμον να τον χαλάσω
Για να ′βρω τρόπον να σε 'ποσπάσω
Νά δκυο γρουσά ν′ άψεις δκυο λαμπάες
Στην Παναγίαν τζ̌' εις τον Χριστόν·
Κάμε παράκλησην με παπάες
Να βοηθήσουν να 'ποσπαστώ

Ήρτεν η Πέφτη τζ̌αι, πριν συγράσει
Τριβιτζ̌ιασμέν′ η Τουρκού, σ̌σ̌υφτή
Θωρεί ′π' αππέσω ′πού το καφάσιν
Τζ̌' η ρκα χαρούμενη τζ̌αι βκιαστή
Έρκετουν έσ̌σ̌ω της ′σκομαχώντα
Πέμπει τες σκλάβες ευτύς βουρώντα
Τζ̌αι παν τζ̌' εφέραν της την κοντά της
Τζ̌′ είδαν πως ένεψεν την τζ̌υράν
Τζ̌' ευτύς εφύασιν 'π′ ομπροστά της
Τζ̌′ αρτζ̌εύκ' η ρκα γεμάτη χαράν

Ήρτεν, Ελένη μου, ο αρφός σου
Τζ̌′ εκούτσ̌ισά του τα μια χαρά
Τζ̌' εσυνορτζ̌ιάσαμεν τον φευκόν σου
Τζ̌′ έν' το καράβιν τζ̌αι καρτερά
Άρκοψες να ′σαι συνορτζ̌ιασμένη
Να 'σαι σασμένη, περιποιμένη
Τζ̌' έν′ να σου φέρω τζ̌′ έν' να φορήσεις
Ρούχα τούς ναύτες μιαν φορεσιάν
Να βκεις μιτά μου, να μου ′κλουθήσεις
Εις τον γιαλόν σε μιαν εκκλησ̌ιάν